ا۳۰آگوست از سوی سازمان ملل روز جهانی ناپدید شدگان نام گرفته است. هدف از این روز، توجه به سرنوشت کسانی است که در جنگ‌ها، درگیری‌های سیاسی، در حکومت‌های دیکتاتوری، مهاجرت، در اثر بلایای طبیعی یا به دلایل نامعلوم ناپدید شده‌اند.
از اوایل انقلاب ۵۷ علاوه بر کشتار وحشیانه و بازداشت‌های خودسرانه توسط حکومت جمهوری اسلامی شاهد ناپدید شدن مخالفان رژیم طی سالیان بوده‌ایم.
آمار رسمی و دقیقی از ناپدیدشدگان سیاسی در ایران وجود ندارد. نام و پرونده بیش از ۵۰۰ نفر که طی حکومت جمهوری اسلامی به شکل قهری ناپدید شده‌اند در گروه کاری ناپدید شدگان سازمان ملل ثبت شده که حدود ۱۰۰ نفر از این تعداد زن هستند. اطلاعات اندکی درباره این ناپدیدشدگان تاکنون منتشر شده اما اعضای نخستین محفل بهائیان ایران بعد از انقلاب ۱۳۵۷، پیروز دوانی و سعید زینالی از خبرسازترین ناپدیدشدگان سیاسی در ایران در سال‌های حکومت دیکتاتوری اسلامی هستند.
ناپدید و اعدام شدگان سال ۱۳۶۷
آمار دقیقی از این اعدام‌ها وجود ندارد و براساس گزارش سازمان عفو بین‌الملل، دست‌کم ۴۴۸۲ مرد و زن در فاصله دو ماه ناپدید شدند. در زمان خانواده‌های بسیاری در بی‌خبری کامل به‌سر می‌بردند، ملاقات با زندانيان قطع شده بود و گاه به خانواده‌هايی که پافشاری می‌کردند، گفته می‌شد زندانی آنها به زندان ديگری منتقل شده است.
اینگونه ناپدید سازی ها هنوز در جریان هست بعد از تمام روزه‌های که به حق خواهی در خیابان ها بودیم و فقط حقمان را فریاد زدید عده ای سر کلاس درس نیامدند عده‌ای به خانه برنگشتن عده‌ای در سکوت بی نام و نشان از زندگی محروم شدن،حتی خانواده‌اشان جرات صدا زدن نام دختر یا پسرشان را ندارند چه همسر های که از کار برنگشتن چه مسافرت‌های که ناتمام مانند و چه عزا‌ها و فریاد‌های که در سینه و حنجره خفه شد تا باقی خانواده آسیب نبیند.
چه پدرهای که در راهروهای پاسگاه‌ها و کلانتری‌ها و ادارات امنیتی دنبال نشانی از فرزندشان از تب و تاب افتادن، چه مادر‌های بر سر قبر خالی فرزندشان شیون کردند.
همه ساله در آبان‌ها، تیرها و... از سال گذشته در شهریور بازداشتی های بی نام نشان جانشان به خطر میافتد اما باز این وطن تا به آزادی راهش را ادامه میدهد تا بساط پر از نفرت و ستم این اخوندها را از سرزمین مادری پاک کند.
به امید آزادی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر